agnieszkax19
Dołączył: 24 Wrz 2007
Posty: 12
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
|
 Wysłany: Pon 22:36, 05 Lis 2007 Temat postu: Materiłąy z 3.11.2007. |
|
|
Pedagogika opiekuńczo - wychowawcza 3.11.2007
Diagnoza społeczna – rozpoznanie przyczyn niewłaściwej sytuacji życiowej jednostek i grup poprzedzające działania interwencyjne (korygujące, wspomagające) ukierunkowane na wywołanie zmian w jednostce, w jej wiedzy, postawach, stanie psychosomatycznym oraz bezpośrednim otoczeniu.
Sytuacje trudne – to takie sytuacje, w których ulegają zaburzeniu podstawowe typy aktywności człowieka i jego relacje z otoczeniem.
Sytuacje trudne wg Tadeusza Tomaszewskiego:
sytuacja deprywacji,
sytuacja przeciążenia,
sytuacja utrudnienia,
sytuacje konfliktowe,
sytuacja zagrożenia,
sytuacje kryzysowe.
Sytuacja deprywacji – podmiot działający pozbawiony jest czegoś, co jest mu potrzebne do normalnego funkcjonowania np. niezaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych (fizjologicznych, bezpieczeństwa, samorealizacji, samodoskonalenia, miłości, uznania itd.); utrata sensu życia; samotność; izolacja społeczna.
Sytuacja przeciążenia – powstaje, gdy człowiek podejmuje działania przekraczające granice jego odporności nerwowej, umysłowej, sił fizycznych, co prowadzi do zaburzeń i stanów nerwicowych.
Sytuacja utrudnienia – jest następstwem pojawienia się w otoczeniu jakiś braków, przeszkód, ograniczeń, nakazów, zakazów itp.
Sytuacje konfliktowe – jest to konflikt samego z sobą, człowiek staje wobec sprzecznych wartości, musi dokonywać wyborów pomiędzy korzystnymi i niekorzystnymi wartościami, celami, sytuacjami w dążeniu do czegoś, na czym mu zależy.
Sytuacja zagrożenia – powstaje, gdy istnieje zwiększone prawdopodobieństwo naruszenia wartości cenionych przez podmiot działający tj.: życie, zdrowie, własność prywatna, poglądy, dzieła, uprawnienia itp.
Sytuacje kryzysowe – mogą powstać w wyniku długo trwającej sytuacji trudnej lub gdy dochodzi do skumulowania kilku sytuacji trudnych w jednym czasie. Mają charakter przewlekły. Wiążą się z przeżywaniem napięć emocjonalnych i nie rokują szybkiego rozwiązania.
Instytucja „ Kołowrotka” – niegdyś w średniowieczu istniała tzw. instytucja "kołowrotka". "Kołowrotek" rozwiązywał społeczny problem podrzutków w sposób sekretny, ratując w ten sposób życie wielu tysięcy dzieci. W klasztornym murze była szeroka dziura, a w niej na osi osadzony był ruchomy kołowrotek z zawieszonymi na nim koszykami. Połowa koła wystawała poza mur, a druga połowa na dziedziniec klasztoru. Dziecko, którego matka chciała się pozbyć wkładała do koszyka, przekręcała koło i tak dziecko trafiało na posesję klasztoru i zakonnicy czy zakonnice się nim opiekowali i je wychowywali.
Instytucja „Wuja” – funkcjonowała w średniowieczu. Po śmierci męża kobieta nie posiadała żadnych praw do swojego dziecka. Wówczas dzieci były oddawane pod opiekę brata ojca lub matki (wuja). Do wuja należy w okresie rodowym całkowita władza nad siostrzeńcami i siostrzenicami. Zdarzały się przypadki, że majątek dzieci był złączany z majątkiem wuja i opieka wuja opierała się tylko i wyłączenie na zarządzeniu tym majątkiem. Dzieci były wydziedziczane z majątku i zostawały bez niczego, były wykorzystywane do ciężkiej pracy i traktowane jak służący.
Konwencja o prawach dziecka – międzynarodowa konwencja przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 20 listopada 1989. Jest to dokument obowiązujący w niemal wszystkich państwach świata (z wyjątkiem m.in. USA). Polska ratyfikowała Konwencję 23 grudnia 1991, a weszła w życie w 1992 roku. W Konwencji o Prawach Dziecka zostały spisane wszystkie prawa dziecka. Prawa dziecka zawarte w Konwencji Praw Dziecka są traktowane jako standardy legislacyjne w prawie narodowym (państwowym) oraz instrumentem regulacji praw dziecka na świecie. Ich przestrzeganie wiąże się z ratyfikacją dokumentu przez jak największą liczbą państw, pokojowym współistnieniem oraz współpracą i pomocą międzynarodową na różnych płaszczyznach działalności ochronnej.
Rzecznik Praw Dziecka – konstytucyjny organ władzy ustanowiony artykułem Konstytucji RP z 1997 roku, po raz pierwszy powołany w 2000 roku. Rzecznik stoi na straży praw dzieci, zwłaszcza: prawa do życia i zdrowia, do wychowania w rodzinie, do godziwych warunków socjalnych i prawa do nauki. Rzecznika obsługuje jego urząd - Biuro Rzecznika Praw Dziecka. Rzecznik od 2001 roku wybierany jest przez Sejm RP na pięcioletnią kadencję. Stoi na straży praw dziecka określonych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, Konwencji o prawach dziecka i innych przepisach prawa, z poszanowaniem odpowiedzialności, praw i obowiązków rodziców. Kieruje się dobrem dziecka oraz bierze pod uwagę, że naturalnym środowiskiem jego rozwoju jest rodzina.
Post został pochwalony 0 razy |
|
